Verslag: Ultra Raid de La Meije

Ultra Raid de la Meije,\r\n\r\nPloeterend op 2.800m hoogte keek ik naar Bart en las maar weer de naam van onze MTB-club. De Noordbikers, dit staat voor fietsen op het strand en door de duinen en zo nu en dan naar Duitsland of Belgie om wat heuvels te bedwingen. Deze twee Noordbikers reden nu door de Hautes-Alpes. Samen met ongeveer 500 Franse VTT-enthousiastelingen. Wat een waanzin zat ik me te bedenken. De familie was al tot die conclusie gekomen toen ik samen met Bart het plan ontvouwde om deel te nemen aan de Ultra Raid de la Meije, ik begon nu ook mezelf af te vragen waarom ik toen dacht dat het een goed idee was.\r\n\r\nIn Frankrijk worden redelijk wat uitdagende mountainbike races georganiseerd. Zo werd in La Meije  in het weekend van 19/20 September voor de 5^e maal de Ultra Raid de la Meije georganiseerd. Er waren verschillende routes uitgezet. Je kon kiezen tussen afstanden van 28km tot, voor de doorzetters, 110km met 5500 hoogtemeter. Deze laatste afstand kon je ook splitsen over twee dagen, de eerste dag 70 km met 3.000 hoogtemeters, de tweede dag 50 km met 2.500 hoogtemeters. Bart en ik besloten hiervoor de gaan. In de maanden voorafgaand hadden we ons voorbereid door diverse lange tochten te fietsen, paar rondjes Zeddam, Posbank, even heen-en-weer naar Vlaardingen en tochtje Zeeland. Duurvermogen hadden we maar hoogte dat is anders. Twintig keer de Amerongse berg op bereid je zeker niet voor op het hooggebergte.\r\n\r\nDe beleving van mountainbiken in Frankrijk is toch iets anders dan we gewend zijn, zonder angst, remmen los downhill stuiteren en uphill met de fiets op de nek dat is het VTT begrip. Had ik het gevoel dat ik redelijk hard naar beneden ging vlogen ze me nog links en rechts met dubbele snelheid voorbij. Tijdens de tocht heb ik mijn techniek enorm verbetert en vertrouwen gekregen in materiaal en mezelf.\r\n\r\nDag1 – Galabier-Pointe des Cerces \r\n\r\nOp de eerste dag stonden de Galabier en Pointe des Cerces op het programma. Om half 6 uur stonden we op een koud en aardedonker dorpsplein in Villar d’Arene bij + 1 graad. De organisatie (die overigens zeer vriendelijk en behulpzaam was tijdens het gehele evenement), had gezorgd voor croissants en warme koffie. Voordat we van start mochten moest er eerst getekend worden evenals bij terugkomst. Tussendoor werd iedere deelnemer op het parcours diverse keren genoteerd wat ons een veilig gevoel gaf. Klokslag 6 uur mochten we vertrekken. Na een korte rit door het dorp, via een landweg de eerste hoogtemeters gepakt. Hierna gingen we via de weg een paar honderd meter naar beneden waarna we een ander landweggetje omhoog insloegen met een stijging van dik 15%. Op vrijdag hadden we dat stuk al ploeterend omhoog gefietst. Was zwaar maar te doen. Tijdens de tocht echter was het file-lopen. Doordat er zoveel deelnemers waren liep je direct vast en was er van fietsen geen sprake. Wel gaaf een lint van lichtjes maar balen dat je niet kon fietsen. Gelukkig verspreidde het veld zich zodat het vervolg van de klim naar de Galabier al fietsend afgelegd kon worden. Met een stijging van tussen de 10% – 12%  over een redelijk gravelpad ging dat prima. Op het punt waar het gravelpad samenkwam met de gewone weg hadden we al een aardige hoogte overwonnen. Hier fietst het peloton van de Tour de France ook naartoe (over de weg) zat ik nog te denken. Maar Mountainbiken is toch anders. De top is de plek waar je niet verder meer omhoog kan, niet de plaats waar het asfalt stopt. Wij moesten naar de echte top. Dus, los van de pedaaltjes, fiets in de nek en de laatste paar honderd meter mopperend, glijdend en zwetend naar boven. Ik verbaasde me erover dat het bij onze Franse collega’s schijnbaar comfortabel dragen was maar bij mij lag de fiets alles behalve comfortabel. Stang in je nek, lekkende bidon op je schouder en klapperend voorwiel is niet mijn gevoel van comfort. Maar op de top een fantastisch uitzicht. Rondom stralende zon die de bergen bescheen en onder ons een dik wolkenpak waar we op neerkeken. De route  naar beneden was even uitdagend. Over de rand van de afgrond kijkend was de keuze voor lopen voor ons snel gemaakt. Er waren een paar Fransen die met ware doodsverachting zich aan een downhill waagden maar ook die moesten hun meerdere erkennen in de Galabier.\r\n\r\nVia mooie wegen viel de klim naar de Pointe de Cerces nog mee. De weg naar beneden liep door het bos maar was niet minder uitdagend. Soms waren er stukken met leisteen waar vriendelijk doch dringend geadviseerd werd om maar niet te vallen. Gevolg was dan een glijpartij van een honderd meter naar beneden. Dit advies hebben we toch maar opgevolgd. Op een stuk waar we door een geultje fietsten kwam Bart bij een rotsachtig stuk ongelukkig ten val. Gelukkig niets ernstigs behalve een zere rug en een enorme blauwe plek op zijn been (later opdrogend tot een zwarte plek). Na een relatief simpele beklimming nog een steile afdeling via grind, keien en gravel naar de finish waar we 11 ½ uur na de start aankwamen.\r\n\r\nWe keken uit naar ons hotel waar we lekker neer konden ploffen en even niets meer hoefden. Enige wat ons nog restte was de shuttle terug naar het beginpunt te nemen. Helaas was niet duidelijk wanneer deze ging en of de fietsen meegenomen konden worden. Uiteindelijk hebben we de moed maar opgeraapt en hebben we de 3 km up-hill naar het hotel in record-tempo teruggefietst (in  25 minuten waar we normaal gesproken 10 voor nodig hadden).\r\n\r\n\r\n\r\nDag 2 Emparis – Besse\r\n\r\nWe mochten uitslapen want de start was pas om 9 uur. Redelijk stijf uit bed gekomen maar gelukkig eenmaal op de fiets ging het wel weer. Weer hetzelfde tafereel. De eerste paar kilometer heerlijk up-hill kunnen fietsen tot we weer in de wandel-file terecht kwamen. We gingen nu in de richting van Alpe ‘d Huez. Een enorme puist met een stijging van 1.000 meter lag voor ons. Het pad voerde ons over gras en door irritante geultjes waar je staand op de pedalen doorheen kon maar zo gauw je ging trappen tegen de rand zat. Ik heb nog steeds niet door hoe ik deze nu goed kan nemen. Paar keer onderuit gegaan maar gelukkig zacht gevallen.\r\n\r\nNa het doorkruisen van een paar kuddes schapen (wat een stomme beesten dat ze precies voor je wiel stil gaan staan), en weer ploeteren met de fiets op de nek naar boven, eindelijk op de pas gekomen. Deze keer hoefden we de top niet te nemen. Via wat steile afdalingen naar beneden gestuiterd. Wat heb ik veel aan de trainingen van Peter moeten denken, om goed door de bocht heen te kijken. Dit advies was / is goud waard in dergelijke gebieden. Voor mijn doen redelijk soepel driftent door haarspeldbochten terwijl ik toch het gevoel de controle te bewaren. Een half uur voor de tijdslimiet bij de verversingspost aangekomen in Besse d’Oisains. Op mijn vraag hoe de volgende klim naar boven was werd me gezegd dat die over een breed bospad naar boven zou lopen.\r\n\r\nBreed pad ja, bos nee, 500m door het bos en vervolgens in de blakke zon nog eens zeven kilometer in een uur naar boven stoempen met 10%/12% stijging. De weg naar beneden was weer een uitdaging. Klauteren over rotspartijen was niet het ergste maar een hele lange afdaling over een 30 cm breed graspad met naast je een afgrond van 30-40% – geen lekker gevoel. Als je viel dan gleed je zo tientallen meters naar beneden. Dat was niet lekker voor het vertrouwen. De laatste klim was eigenlijk voorbij voordat we het wisten en via een heerlijk pad waar we de bochtentechniek nog verder konden verfijnen naar beneden. Na slechts 8 ½ uur kwamen we moegestreden over de finish.\r\n\r\n\r\n\r\nOnze conclusie, om Asterix en Obelix maar te citeren, “il’s sont foux les Gaulloises”. Fantastische omgeving, adembenemend uitzicht en echt momenten dat je, je bevoorrecht voelt om daar te mogen fietsen. Ben je benieuwd www.ultraraidlameij.fr of kijk het promo-filmpje:\r\n\r\n \r\n\r\n\r\n\r\nULTRA RAID DE LA MEIJE 2015 from 1628films on Vimeo.